yaza veda..

Gidiyorsun yine… Yavaş yavaş veda ediyorsun… Güneş eskisi gibi ısıtmıyor… Yapraklar sararmaya başladı bile.. .Bir garip oluyorum … Her sene senin gelişini izlemek nasıl mutlu ediyorsa beni gitmeni izlemek o kadar hüzün dolduruyor içimi… Doğa kanunu biliyorum ama içimde birşeyler de gidiyor senle beraber her gidişinde…’Ey yaz kal, hiç gitme’ demek istiyorum ama uzaklardan bir tren sesi geliyor sanki. Başımı çeviriyorum koşmaya başlıyorum. Sevgilisiyle istemeyerek de olsa ayrılmak zorunda kalan bir sevgili gibi gidişini izlemek düşüyor bana… Başımı yukarı kaldırıyorum. Artık içimi ısıtamayan güneşe bakıyorum.Hafif bir rüzgar esiyor..Sessizce fısıldıyorum: ‘ Teşekkür ederim.Bu sefer anladım…Seneye ömür yeterse yine birlikteyiz..’