Veda

Vedalar zordur. İster sevgili olsun, ister dost, istersen ailenden biri… İlk vedanın ardından

çoğunlukla o olmadan asla olmaz denir ama kısa vadede ya da uzun vadede ikisininde de vazgeçilmez olan tek şeyin sadece zaman olduğunu öğretir hayat.

Dostluğun tanımını çoğu kişi sürekli görüştüğü insanlar olduğunu düşünür ama bence bu doğru değildir. Bir şekilde uzun zamandır görüşemediğim ama hayatımın önemli dönemeçlerinde yol ayrımındayken karar verecek gücü bulmamı sağlayan ya da yine her ne olursa olsun yüreğime karanlık bastığında ”gel” diyecek dostlarım var. Bazıları ile iletişimim kopmadı bazıları ise bir şekilde görüşemezsek de birbirimizin ruhlarını görmüş olmamıza güvenerek bir şekilde hep hayatımda kalacaklarını biliyorum.

Geçen gün dostum dediğim birine veda etmek zorunda kaldım. Hayatına yeni bir düzen kuruyormuş ve sanırım eski hayatından birilerini istemiyor ya da sadece beni. Aslında bu da önemli değil. Onun kararına saygı gösterdim ve telefon rehberimden bile numarasını sildim.

Beni olmadığım birçok şey için suçluyor. Konuşamadığımız süre boyunca kendi kafasından bir hikaye yazmış ve sanırım zamanda bu hikayeye inanmasını sağlamış. Hep öyle olur ya, çoğumuz kendi hikayelerimizi gerçek zannederiz ama aslında o sadece kendi gerçekliğimizdir, karşımızdakinin değil… Bunu ona anlatmak isterdim. Şu zamana kadar öğrendiğim bir şey var ki hikayesine sadık birine kendi hikayeni anlatmaya çalışmak anlamsız.

Belki de tek yapacağım güzel anıları seçip ayrı bir kutuya koymak ve onu o şekilde hatırlamak olacak. En azından dostumu hak ettiği gibi uğurlamış olurum değil mi ?