Uzun zamandır seninle kurduğum tek iletişim kendi rüyalarım… Bu kadar nasıl ayrı düştük. Sana ulaşmak için gösterdiğim bütün çabalar, maalesef sadece çaba olarak kaldı. Eski dostumun nerede olduğunu bilmiyorum.
İki eski dost… Hayat onları o kadar savurdu ki ancak rüyalarda buluşabiliyorlar belki de…
Seneler geçti aradan ama ders aralarında ve evde yazdığın mektuplar hala bende. Bir kutu yaptım ben de iz bırakan her şeyi de onun içine koydum. Anılarımı o kutunun içinde biriktirdim. Umarım gelecekte bana geçmişten kalan yük olmazlar eski dostum… Senin yazılarında bu kutunun içinde kocaman bir yer kaplıyor. Şimdi yazdığın mektuplara bakıyorum. Ne çoklar biliyor musun? Sayfalarca yazmışsın.
Başımızdaki kara bulutlar mı ortaktı ya da ruhlarımız mı kardeşti ? İlk güvendiğim kişiydin sen. Belki de ilk dostum. Karanlık dünyamı paylaştığım tek kişi…
Ne çok isterdim şimdi seninle konuşmayı… Ne çok isterdim ruhlarımızın tekrar buluşup geçmişi yad etmesini ve gerçek şimdi de bir anımızın olmasını…
Birbirimizin ruhundaki yaraları görmüştük. Belki de tamamıyla kapatamadık ama pansuman yaptık. Umarım yaran kapanmıştır eski dostum…
Hayatın rüzgarları fazla mı sert esmişti? Yoksa bu sadece bir bahane miydi? Bilmiyorum ama tek bildiğim bir yerlerde eski bir dostum var. Her neredeysen umarım bir gün….
ozdecolakoglu.com 