Çocukken kendim olabilmek çok sancılıydı. Çünkü herkesin ‘’ben’’ ile ilgili fikirleri vardı. Herkes başka bir tarafa çekip, başka bir kimlik giydirmeye çalışıp duruyordu. Sanırım sadece onlara benzediğim zaman var olabileceğimi düşünüyorlardı. Bana biçtikleri kıyafetin üstüme uymaması önemli bile değildi, sadece sürüye uyum sağlamalıydım.
Zamanla bana verilen kıyafeti kabul etmemeyi seçtim ve tabi ki çok zor bir süreçti. Kendimi tanımak ve sevmek, kabul etmek baş döndürücüydü.
Kendi yolundan yürümek, sanırım engelli koşu gibi.. Önce kendi yolunu buluyorsun sonra o yolda karşına çıkan her şeye rağmen ve her şey ile beraber yürüyorsun.
Seçimleri, anıları sana ait bir yoldan daha ne güzel olabilir ki? Ne kadar acı verici olursa olsun başkasının geçmişini ya da hayalini yaşamıyorsun.
Seçimlerim, zevklerim, hayata bakışım hala bazıları için değiştirilmesi gereken yanlış ama artık umurumda değil. Oysa eskiden ne kadar önemliydi…
ozdecolakoglu.com 