Hayatınızda bir şekilde her zaman ayrı bir yerde tuttuğunuz insanlar vardır. Herhangi bir sıfat yüklemeden nerede, nasıl olursa olsun her zaman özel bir köşeye oturttuğunuz insanlardır onlar.
Hayat onları çok sık görmenizi izin vermez belki ama her karşılaşmanızda hem kendinizi yeniden tanırsınız hem de cevabını bulamadığınız sorular aydınlığa kavuşur. Eteklerinizde sakladıklarınız dökülür, sustuklarınız sonunda sahibine ulaşır.
Ona dair sustuklarım sonunda dile geldi ve ona kadar ulaştı. Belki de biraz geçte olsa ikimiz sonunda aynı trene binip, geçmişimize doğru yolculuk yaptık ve kendimizle hesaplaştık. Bildiğimi sandığım şeylerin, aslında hiç bilmediğimi seneler sonra anladım. Bilmek, ona doğru koşmamı sağlamadı belki ama geçmişi kabul etmemi ve sonunda anlamamı sağladı.
Geçmişe dair öğrendiklerim, alternatif bir geçmiş yaratmamı sağlamıyor. Açıkçası; öyle bir şansım olmasını da istemezdim.
Seneler önce o denize doğru çekilen ve o denizden başka bir şey düşünemeyen ben, o denizin dalgaları arasında boğulmamak için her şeyi yapmıştım. O dalgalarla baş edemeyeceğimi düşünüp vazgeçerken onun gelip, beni lime lime olacağım o duraktan almasını istemiştim ama almadı.
O, kendi dalgaları arasında benim dönmemi beklemiş ama hiç söyleyememiş. Sonra seneler akmış ve seneler sonra öğrenmişiz ki aslında kırmamak için deli gibi kırılmışız. Kapalı kapılar ardından yaşayamadan tüketmişiz sevdamızı…
Bugün öğrendiklerim geçmişi kaldığı yerden devam ettirmemi sağlamadı. Bu zaten mümkün değil ama geçmişin yarım kalmış, cevap bulamamış zincirlerinden biri kapandı. İkimizde hissettiklerimizi dürüstçe birbirimizi suçlamadan söylediğimiz anda o denizdeki kara bulutlar dağıldı. Sanki o denizde yüzmemi engelleyen dalgalar bir anda yok oldu. Deniz, sakinledi ve güneş açtı! Sanırım o zamana, ona ait her şey temizlendi.
Yeniden ”evet” ya da ”acaba” demeyecek kadar cesur ama her şekilde ve her durumda sevecek kadar ayrı bir yerde…
ozdecolakoglu.com 