Yazmak

Lise yıllarında yazarak kaçıyordum. Sevdiğim kimsenin bilmediği kendi kelimelerimle kurduğum dünyam vardı.

Zaman geçtikçe yazmak, kusmak gibi oldu. Beni üzen, kıran, canımı acıtan ne varsa içimden çıkartmak, boşaltmak, temizlenmek için yazdım.

Sonra kaçmak için kurduğum dünyam,beni gerçeklerle yüzleştirmeye başladı.

Zayıf yanlarımı  güçlendiren bütün hayatın karmaşasına karşın nefes aldığım sığınağım oldu yazmak…

Yazarken kelimeleri bilinçli seçmediğimi, sadece onların akmasına aracı olduğumu sonradan anladım. Çünkü kelimelerin akmasına izin verdiğim an, yüzleşme başlıyordu.

Zihnim kelimelerime bariyerler yaratmak yerine onların benden gitmesine izin verdiği zaman yazmak şifa dolu bir eyleme dönüştü.

Özellikle son birkaç senedir kaçmak için değil, şifa bulmak için yazıyorum..

Ve şunu fark ettim ki hayatıma bir şekilde girmiş ya da çıkmış olay, durum, his, kişi ne varsa hep yazarak başlamış ve yazarak bitmiş…

Hayatıma bir şekilde girmiş her can için sayfalar dolusu kelimeler akıttım. Bazıları seneler sonra okudu, bazıları hiç okuyamadı, bazıları okuduklarından etkilendi ki geri dönmek istedi ama ben bir şekilde hep yazdım. Onlar okusunlar ve yeni bir sayfa açalım diye yazmadım. Yazdım çünkü; tek bildiğim şifa yoluydu yazmak ve bende yazmadan bitmiyordu. O yüzden ne zaman kağıt ve kalemin başına geçmemek için huysuzlansam biliyorum veda etmekten kaçıyorum ama zamanı geldiğinde…