Beni gerçekten seviyor musun?

Uzun zaman önce ruhumun ve kalbimin yenik düştüğü başka bir zamanda bitmeyen bir hikayem vardı.

”Bitti”lerim ”acaba”lara dönerken  ben bitmeyen hikayemin kahramanından çok tutsağı olmaya başlamıştım.

Her ”acaba”ya dönen hikayem ruhumdan da bir parça alıyordu. Bir gün diyordum kendime bir gün gelip ruhumu istese veririm diyordum. Aşk’ın karanlık yüzünde düşündüğümden de çok zaman geçirdim.

”Beni gerçekten seviyor musun?” diye bir soru sorduğumu hatırlıyorum. Nasıl da çaresiz, nasıl da umutsuzdum.

Hikayenizin size zarar vereceğini bile bile defalarca aynı uçurumdan atladınız mı? Her defasında o uçurumdan sizi kurtarmaya gelecek olanın hikayenizin kahramanı olmasını istediniz mi? Ve o gelmediğinde onun yerine bahaneler ürettiniz mi? Fırtınalarda kaybolan kahramanınız güneşli günlerde geldiğinde uçurumdaki yaşadıklarınızı bir kenara bırakıp koştunuz mu ona doğru?

Hepsi benim yaşanmışlığım, hepsi benim parçam.. Bugün kimsem o ”aşk’ sayesinde… O ”aşk”, ihtiyacım olduğu için girdi hayatıma ve ben hayatımın kontrolünü elime alına kadar da çıkmadı! Bugün şükran duyuyorum o hikayeye, o hikayenin benden aldıklarına ve verdiklerine ve tabi ki ona…

Hayatta bir şeyler olmasını istediğiniz gibi gitmiyorsa orada öğrenmeniz gereken şeyler vardır ve evet bu bir oyun gibi… Bir sonraki aşamaya geçmek için o aşamadaki bilgeliği öğrenmeniz gerekiyor! Geçemediğimizi nasıl mı anlarız? Eğer bir şeyler sık tekrarlar halinde hayatınızda oluyorsa demek ki hala bir şeylerin değişmesi gerekiyor.

Hayat, çok ilginç bir oyun aslında.. Tek amacı size öğretmek ve siz öğrenene kadar da vazgeçmiyor..

Kurban rolünden çıkıp kahraman olmak sizin elinizde… Çünkü aslında hepimiz kendi hikayemizin biricik kahramanlarıyız!