Bazen çok özlüyorum be!!! Bütün özlemlerim birbirine giriyor, hepsi bir yana çekiştiriyor sanki kolumu… Sevilmek, özlenmek için bütün bir geçmiş sırada itişmeye başlıyor ve ben neyi özlediğimi çözemiyorum ama özlüyorum işte!
Eskiden özleyemiyorum derdim ya da kendimi güçlü kılmak için kendime söylediğim bir yalandı.. Şimdi çok özlüyorum! Her şeyi en küçük bir detayı bile özlüyorum. Günün birinde yeniden birleşir mi yollarım özlemlerimle? Ve birleşirse yeniden özleyebilir miyim? Ya da o zaman artık özlemlerim ile gerçeklerin ayrıldığını mı anlarım?
Öyledir ya geçen geçer, giden gider ama bir şekilde gidenlere, geçenlere hürmettir özlem ama artık onlara ait değildir! Hatta bize bile ait değildir… Öksüz bir özlem işte… Nereye koysan, nereye itsen olmaz, kendi yerini bulmasını beklersin. Çünkü bilirsin bir şeyin yerini değiştirmeye çalıştığında aslında dengeyi bozarsın ve bozulan dengenin sana geri dönüşünü de hep afetlerle olur.
O yüzden sadece özlüyorum!
ozdecolakoglu.com 