Gündem o kadar çok yoğun ve artık üzücü ki yine kendi sığınağıma attım gece gece kendimi… Bir süre dinlemek, dengemi bulmak, ilerlemek, bitirmek, yeniden başlamak için güç topladığım yer burası.. Benim güvenli, çocukluğum kokan sığınağım..
Bazen sadece hatırlamak, anılarımı onurlandırmak için gidiyorum sığınağıma. Bütün bir geçmişi yeniden ve yeniden sevebilmek için, eskiden hatırlayıp gözyaşlarıyla süslediğim sığınağım, artık anılarımı onurlandırma yeri oldu.
Sanırım bu yüzden aldığım güzel hediye dawson’s creek’in sezonlarının bana armağan edilmesiydi.. Hediye eden bana bir sığınak yaptığını bilmiyordu ama belki de bunu bilmesine gerek bile yoktu.( Her nerede ve kimle isen umarım mutlusundur.)
Hepimizin hayat fazla geldiğinde, üzüldüğünde ya da canı yandığında kaçtığı bir sığınağı vardır ve bence olmalıdır da ama demem o ki o sığınaklar eviniz olmasın! Sadece sığınağınız olsun, dinlendiğiniz güç aldığınız ve bir sonraki maça çıkmak için hazırlandığınız yer olsun ama asla kaçıp saklandığınız yer olmasın.
Neden mi? Çünkü hayatı yaşamak, anlamak, öğrenmek, büyümek için kapıyı açıp sokağa çıkmak gerekir.
Hatta belki de bütün o güvenlik kalkanlarını bir kenara atıp, akışa güvenip gülmenin, ağlamanın keyfini çıkarmalısın. Gelen ne ise ona teslim olabilirsen, bastırmadan, itmeden acı, gözyaşı bile dönüşür. Sadece sorular sorup cevapları ararken kaybolarak yolu bulduğunu unutmadan, yeri geldiğinde kaybolmanın keyfine vararak ve başa dönmekten korkmadan kalbine güvenerek..
Şimdi ben sığınağıma doğru gidiyorum.
ozdecolakoglu.com 