Hikaye..

Hayatım boyunca anlaşılmayı, unutulmamış olmaya tercih ettim. Çünkü bence insan anlamadığını sevemez. Seviyorum diyor ama hareketleri bunu göstermiyor ise üzgünüm ama sevmiyor demektir..

İkili ilişkilerden çıkıp bunu aile ilişkilerine, arkadaşlık ilişkilerine, farklı görüşleri savunan insanların birbirlerine olan tutumları için, toplum için…. vb içinde insan olan her durum için geçerli olduğunu düşünüyorum.

Geçen gün pek hoşlandığım bir kız arkadaşımı yeniden tanıdım ve öğrendim ki, fark ettim ki onun da bir hikayesi var, bir geçmişi var, acısı var, ben sadece kapağı görüp yargılıyormuşum onu. O hikayesini anlatmaya başladıkça ön yargım gitti, elimden geldiğince dinlemeye, anlamaya çalıştım ve ben anlamaya çalıştıkça sevmeye başladım.

Demem o ki; hepimizin bir hikayesi var, geçmişi var. Lütfen biri hakkında fikirler üretip yargılamalar yapmadan önce bunu hatırlayalım ve anlamaya çalışalım. İşte orası bir şeylerin dönüşeceği yer.

Hepimiz sadece kendi hikayelerimizden sorumluyuz. Başka hikayeler hakkında yorum yapmadan sadece kendi hikayemizi yazmaya ne dersiniz?