Seneler seneler önceydi. Biz üç kardeş bayramlar, özel günler, canımız her sıkıldığında yan komşunun zilini çalardık ve zamanla aramızda yan komşunun kapısı ile bizim kalbimiz arasında derin bir bağ oluşmaya başladı. Perihan Teyze, Osman Amca bizim için Peri ve Osi olmaya başladı. Seneler deli gibi hızlı akarken, onlar her daim oradaydı. Her kapıyı çaldığımızda gülen yüzle açarlar, dinlerler, paylaşırlar, yardım ederlerdi.
Kan bağım olmadan bir ailem vardı.
Peri ve Osi’nin evinin duvarları ne kahkahalar, ne kutlamalar, ne hüzünler gördü. Osi’nin açtığı o şarkıya deli gibi saatlerce gülmemiz, likör sohbetleri ve dahası….Peri ve Osi’nin evinin bir kokusu vardı, artık o kokuya çocukluğum diyorum.
Zaman deli gibi hızlı giderken önce Osi’yi kaybettik. Şaşkınlık, boşluk…. Elini, kolunu nereye koyacağını bilememek gibi duygularımı nereye koyacağımı bilememiştim. Peri’nin yanında olmaya çalıştık ama seneler içinde modern yaşamın o hızlı temposunda koşturmaya, yetişmeye çalışırken uzaklaşmaya başladık. Peri ile yaptığım son sohbeti hatırlıyorum, iyi ki diyorum ardından sonra bir keşke geliyor boğazım düğümleniyor. Hastaneye yatırıldığında ziyaretine gidememiştim, gitmek istesem de… Cesaret edip, onu orada öyle görmek istemedim. Çocuk yanım her şeyin hatırladığı gibi olması konusunda öyle çok direniyordu ki…
Bir akşam meditasyonda ona gözyaşları eşliğinde keşkelerimi, biraz daha görseydim’leri bir kenara bırakıp, olanı kabul ettim ve sevdiğimi fısıldadım usul usul. Sonraki gün hastaneye gitmeye karar vermiştim ki, sabah kaybettiğimiz haberi geldi.. Darmadağın oldum, bolca karıştım ama derinlerde bir yerlerde biliyordum ki, sevgi her daimdi…
Bugün son kez oraya gittim, çocukları ve torunlarıyla biraz sohbet ettim. Oğlu dedi ki: ‘Hatırlamak için bir şey almak istersen dedi alabilirsin.’ Çünkü ev satılıyordu ve oğlu kilometre uzaktaki evine gidiyordu. Bir an durdum anılarım var kocaman çocukluğum kokan anılarım, gülümsedim ve ‘Hatırlamak için bir şeye ihtiyacım yok dedim..’
Birkaç ay sonra o yan kapının zilini başkaları açıyor olacak, başta bunu da kabul etmek istemedim. Her şey bildiğim gibi, istediğim gibi kalmalıydı, olmalıydı…Sonra bir gün kabulün getirdiği o sükunet, kalbimin tam ortasına kondu.
Yani demem o ki; her şey deli gibi hızla değişiyor. Ve değişmesi o kadar muhteşem ki.. 10 sene önceki yaralarımın aynı şiddette hala hissediyor olsam sanırım kaldıramazdım, şükür ki değişiyor, dönüşüyor.. Tutmana, tutunmaya çalışmana da gerek yok, kocaman yaşam zaten her an seninle…. Seni buraya getiren tüm anıların, tüm seçimlerin hepsi. Ve hepsi ağacın bir dalının parçası, dalı kessen bile kök her daim aynı unutma yeter..
Köklerimiz yeniden buluşana kadar o zaman….
……………………………………………………………….
Çok uzun zamandır yaşamın o ‘hızlı’ temposu ya da başka nedenlerle ayrı düştüğüm dostlarım var. Orada olmanızı bilmek bile bana iyi geliyor, yollar birleşmese de biliyorum ki kalpten kalbe bir bağ var ve onun kendi bir dili var, konuşmasa da sevgi taşımaya devam eder. Bilin ki benden usul usul size akar …
ozdecolakoglu.com 