Korku… Hayatı boyunca en iyi bildiği histi. Korkusu asla onu terk etmeyen bir sevgili gibi yapışmıştı hayatına. Korkuyordu işte… Yanlış yolu seçmekten korkuyordu, seçtiğinin yanlış olduğunu anlamaktan korkuyordu. Korkunun arasında seçim yapmak ne zordu… Seçimsizliği, seçtiği için yaşayamıyordu da… Seçimsizlik korkularının arasından seçilmişti.
Seçilenler değişiyor ama sürekli aynı deja vu’yu yaşıyordu. Bitmeyen bir kâbusa dönüşmüştü hayatı. Farklı yerler, farklı yüzlerde aynı olaylar… Sonunda hayatı labirente dönmüştü ve o da orada bir yerlerde kaybolmuştu. Acil çıkış kapısını arıyordu hayatının ama onu bile bulamıyordu. Kendi denizinde boğulmuştu.
Önündeki yol ikiye ayrılıyordu. Artık ikisinde birini seçmeli ve o yolda ilerlemesini öğrenmeliydi. Hangi yolun hangisi olduğunu da bilmiyordu. Tek bildiği ya elinde tuttuğu hayatının haritasından çıkış kapısını aramaya devam edecek ve belki de biraz daha kaybolacak ya da bildiği her şeyi bir kenara atıp en baştan başlayacaktı ve hayatı boyunca onu yalnız bırakmayan ‘sevgili’ korkusuna meydan okuyacaktı…
Seçeneklerinin iki tane olduğunu anladığı zaman bu sefer seçimsizliği seçerse bunun kendi ölümü olacağını çok iyi anlamıştı. Bunu anladığı zaman koşmaya başladı… Hiç durmadan koşuyordu. Sonunda yüksek bir tepenin başına geldi ve kendini oradan duraksamadan aşağıya bıraktı…
Aşağı düşerken hayatı boyunca onu peşini bırakmayan korkuları bu başkaldırından korkmuş geri çekilmeye başlamıştı…
Dünyanın merkezine gidiyordu yeni bir yolculuk başlıyordu…
Peki hangi yolu seçmişti ? Düşüyordu…
‘Bazen yeniden başlamak için bildiğin her şeyi bırakabilmek gerekir. Bütün riskleri alarak ona atlamak çünkü korkuların bittiği yerde ‘gerçek özgürlük’ başlar.’
Bütün bunların ne demek olduğunu artık biliyordu. Dünyanın merkezine gidiyordu ..Ne yapacağını biliyordu..
ozdecolakoglu.com 