‘‘Bazen öyle bir an gelir ki, dünya nefesini tutmuş gibi olur. Sanki bütün tekerlekler durur, uçaklar, toplar, kırlangıçlar havada asılı kalır, insanlar oldukları yerde donar kalırlar.
Bu anlar karar verme anlarıdır. Sevgili henüz vagonun basamağında durmaktadır, kondüktör düdüğünü çalmadan, kapılar kapanmadan ve tren hareket etmeden ona ‘kal’ demek mümkündür. Veya insan vagonun kapısında durup onun ‘kal’ demesini bekleyebilir. Her iki durumda da dünya bir insan gibi nefesini tutar. Neden olmasın? Dünyanın gidişinin bambaşka olabileceği, hayatımız hakkındaki kararları kendimizin verdiği doğrudur.”
ozdecolakoglu.com 