Yaş 27

Küçük bir kızken tek istediğim hızla büyümekti. 18. doğum günüm ne uzak görünürdü bana. Büyümek 18 olmaktı. Yasaların verdiği özgürlüğü büyümek sanar ve özgürlüğünün o olduğunu düşünürdüm. Kendi melankolisine aşık, hayat kırıklarını kimselere göstermeyen insanlarla arasına duvarlar ören bir çocuktum. Soğuk ve umursamaz görünmek insanı daha güçlü yapar zannederdim. Sadece tek başımayken göz yaşılarımın akmasına izin verirdim. Bilmiyordum ki o zamanlar onun akmasını izin vermediğim her anın benim kalbimimin biraz daha yara aldığını ve benim yaptığımın iç dünyamda bitmeyen fırtınlara gebe olduğunu.

Yaş 27… Hayat takviminden bir yaşı daha koparıyorum.

Yaş 27… Fırtanalı günlerde ayakta kalmak ne demek artık biliyorum. Lanetler yağdırdığım fırtınalarımı sevmeyi bile öğrendim ve onlar benim ruhumu hiç tahmin bile edemeyeceğim şekilde besledi.

Yaş 27… Bir şeyler değişti bende. Gözümün önündeki perde kalktı sanki. Çirkin ördek yavrusu neden kalabalıkların onu dışladığını biliyor artık.

Yaş 27… Önceleri büyümekten korkan kız, artık yaşlanmaktan korkuyor ama daha henüz bilmiyor ki her yaşın hakkını verdiğinde korkusu da kalmayacak.

Yaş 27… Yasalarla gelen özgürlüğün gerçek özgürlük olmadığını biliyorum artık. Gerçek özgürlük, birşeylerin, birilerinin ardına saklanmadan ve korkmadan ileri atılabilmek ve derin sularda yüzebilmekti.

Aklıma delice büyümek isteyen kız geliyor. Gülüyorum. Ona yaşadığı her anın değerini bilmesini söylemek isterdim ama hayat ne geriye akıyor ne de keşkelerle yaşanıyor.

Hayat, geçmişle aranmızdaki bağı kaybetmeden ama içinde olduğumuz her dakikanın hakkını verdiğimiz anda gerçek anlamda başlıyordu.Bunu beceremeyenlerde sadece bir yanılsama içinde yaşıyordu.

Gelene, gidene ,kalana, bir şekilde hayatıma değen herkese ve her şeye teşekkür ederim.