Hayatıma bir şekilde giren ya da bir şekilde teğet geçmiş çoğu insan geldikleri gibi bazen sessizce bazende yeri göğü inleterek hayatımdan çıktı. Çoğu beni gerçekten anladığını söyleyip durdu ama şimdi düşünüyorum da hayatımdan bir şekilde çıkan bu insanların hiçbiri beni anlamamış. Halbuki derinlerde bir yerlerde ne kadar ürkek olsam da neler olacağına aldırmadan her seferinde kalbimi gösterip güvenmekten korkmamıştım!
Bir kız arkadaşım vardı. ”Vardı” diyorum çünkü benim hayatım üstünde egosunu konuşturması aramızdaki iplerin gerilmesine yol açmıştı. Aslında öyle görünmezdi ki ipler birbirimize rol yapıp devam edebilirdik sözde dostluğumuza….Ama hayat yapması gerekeni yaptı ve bir şekilde yollarımızı ayırdı. Dostluğumuz güçlü olsa farklı yollarda bile devam ederdik ama sanırım hayatın yaptığı sınavı geçemedik.
Arkadaşlığın temelinde olması gereken karşındaki ne yaparsa yapsın onu destekleyebilmekti ve ”yardım eder misin” sorusu sorulmadan egonun konuşmasını önlemekti ama bunu kaçımız yapabiliyoruz? Kaçımız gerçekten dostuz?
Aslında hayat bu… Birileri hayatına girecek ve birileri de çıkacak ama çırılçıplak bütün ruhunu göstermeye hazır olduklarının aslında ruhunu hiç görmemiş olması üzüntü yaratabiliyor kalpte ama yine de her gidenin bir nedeni vardır. Yeni bir dostluğa, yeni bir sevginin hazırlığını yapıyordur belki de…
Hayatımdan kolay kolay kimseyi silmedim ben.. Canımı ne kadar acıtan birileri olsa da hep silmelerini tercih ettim. İstisnalarım tabi ki vardır!
Şimdi düşüyorum da beni anladığını düşünen hiç kimse beni tam olarak anlamamış tam olarak beni görememiş ama kolay kolay da unutamamış!! Herkesin kendine göre sevgi anlayışı var biliyorum ama ben biliyorum ki kalbimdeki bitmeden başka kalbe göz kırpmak sadece bana değil ona da zarar verir!!!
Ve sevgi kime neye nasıl duyarsanız duyun mükemmeldir… Eninde sonunda olmamız gereken noktaya getirir…
Kısaca unutulmamak güzel ama hiç anlaşılmamış olmak çok kötü…
ozdecolakoglu.com 