Arkadaşımı özledim. Zamanın bizi bu kadar uzağa savurması değil de artık iki yabancı olmamız canımı acıtıyor. Giderken bıraktığın boşluk bir yanımı öksüz bırakıyor. Böyle arada sırada yoluma düşen meltem rüzgarı gibi özlemin.. Ne çok şiddetli, ne de üşütüyor ama can yakıyor işte!
Dostum dediğim insan, benim hakkımda gerçek olmayan suçlamalarını kalbime kusmuştu.
İçini dökmek, irinini atmak sana iyi geldi mi bilmiyorum ama bir şekilde bütün bu yalan gerçekliğine saygı göstermeyi başarıp üstüne basıp geçebildim.
Yine de dostumu özledim ben ama öyle bir özlem ki bu bilirsin gidenler özlenir ama onlar gelirse bile bıraktıkları yere sahip olamazlar tekrar. Çünkü kalan, gidenin yerini geçmişin güzel çiçekleriyle süsler ve o dakikadan sonra o yer artık ne gidenin, ne kalanın olur. Kimseye ait olmayan bir boşluk…
Kalbim öyle kırıldı ki ama yine de ”bizi” özlüyorum. Bütün söylenenlere, susulanlara, yarım kalanlara inat özlüyorum… Bazen zamanı geri alıp yine ”bize” dönmek istiyorum ama seneler öyle bir yok etmiş ki bizi, geriye sadece boşluk kalmış…
Hayatımda asla kaybetmek istemeyeceğim hep var olacağını düşündüğüm dostumdun. Şimdi ise eski bir tanıdık, bir yabancı….
Sanırım insan ilk önce asla kaybetmek istemedikleri kaybediyor…
Yine de bir meltem rüzgarı her estiğinde ben dostumu özlüyorum.
Sana da esiyor mu meltem rüzgarı?
ozdecolakoglu.com 