İnsan zamanı geldiğinde verdiği bütün kararlarla yüzleşirmiş ve bu yüzleşmede her seferinde kalbi acırmış!
Sanırım bana da olan bu! Sırtımda taşıdığım geçmişin atıklarını çöpe atmayı başardım ama yüzleşmeyi unuttuğum bazı kararlarım vardı.Kalbimin ortasında ”acaba” sorusunu bırakan ve seneler sonra yeniden beni hareketsiz bırakan bir karar…
Ona doğru koşmak isterken kaçmaktan başka bir şey yapamamıştım. Aslında onun elini tutabilmeyi ve o yolun ne getireceğini düşünmeden onunla yürümeyi istemiştim ama bunu kendime bile söylememiştim.Bitmiş ama kalbimde kapanmamış bir geçmiş vardı.
Karşısına çıkıp ”korkuyorum” ”benimle korkar mısın?” diye de soramadım.Aslında bunu dile getirebilseydim ”evet”derdi biliyorum. Hiçbir şey yapamadım. Sonra zaman girdi araya ve her şeyimi anlatmak istediğim insan için yabancı oldum. Oysa o bilmiyordu ama uzun zaman sonra ilk kez beni anlayan biri olmuştu yeniden ama ne ona doğru koşabildim ne de bir açıklama yapabildim.Sessiz kaldım, hissettiklerimi de sessizleştirdim.
İki yabancı olmamıza rağmen hayatımda en zor zamanında birkaç cümlesiyle yine onu yanımda hissedebilmiştim.
Bir süre sonra aramızda sıcak rüzgarlar esmeye başladığında ”neden?” diye sordu.
Ona cevap vermeden önce o sorunun cevabını kendimde aramış ve bulduğum cevap karşısında çaresiz kalmama sinir olmuştum!
Şimdi düşünüyorum ağzımdan ”keşke” çıkıyor engel olamıyorum.İçimdeki ses şimdi dene, git ”bir şans daha iste” diyor ama belki de yeni bir hikaye girmeye çalışan bir ruh artık. Belki de başkasının kalbini kazanmaya çalışan bir adam.. Belki de değil… Ne fark eder ki? Ben o treni kaçırdım. Yapsam da bir anlamı olmaz artık!
O yüzden hiç yaşanamamış bir hikaye olarak kalacak bizimkisi…
Gerçekten benimle korkar mıydın?
ozdecolakoglu.com 