Takvim yaprakları yeni yaşımın yine kapıda olduğunu söylüyor. Sanırım son birkaç seneye kadar hep ”Ally Mcbeal” tavırlarıyla karşıladım yeni yaşımı. Hayatımın kontrolü hep içimdeki melankolik kadındaydı. Uçurumlardan atlarken belki de sırf bu yüzden almam gerekenden fazla yara aldım.
Son birkaç doğum günüme kadar hep bitmeyen bir şeyleri kaçırıyorum hissi belirirdi ruhumda.. Bu his, melankolik kadın ile birleşince gerçekten ”voltran”ı oluşturuyorlardı. O yüzden sadece çocukken doğum günlerimde mutluydum. O zaman büyümek acı vermiyordu, hatta hemen büyümek istiyordum ama yaş hızla büyümeye başlayınca ”her şey dursun geri dönmek istiyordum” cümlesini az kurmadım ve sonra da bitmeyen bir kısır döngüyü aldı her şey. Hayat anlamadığım bir şekilde akarken ailem, arkadaşlarım ya da sevdiğim insanlar benim üzerimde hayallerini biriktirmeye başladı: Sahip olacağım işim, okuyacağım okul, sevgilim ya da evleneceğim adama dair ne çok fikirleri vardı. Birileri sizin üzerinizde çok fazla hayal kurarsa sizin olmayan bir hayale inanmaya başlayabilirsiniz ki bu çok tehlikelidir.
Neyi, neden istediğini bilmiyorsan aslında yaşamıyorsundur!
Belki de o yüzden yaptığım ya da sevdiğim şeyleri kimse anlamadı. Hep kendi bildiğim şeyi yaptım, bazen yanıldım, bazen düştüm ama neticede öğrendim ve gerçekten sevdim! İçinde sadece kendi sevdiklerimin olduğu kendi hayallerimle süslü bir hayatım var ve bu yüzden kimsenin ”ne düşündüğü”, ”ne yaptığı” ile ilgilenmiyorum.
Önemli olan herkesin içine kendinden bir şeyler kattığı ve ”aşk” ile yaptığı bir şey olması kim ne der ne düşünür diye düşünmeden akışa teslim olarak….ama bu yoksa eninde sonunda hep başkalarının hayatını yaşamak zorunda kalıyor insan.
Üç sene önce hayatıma giren ”yoga” sevgilim oldu. Yogaya başlarken bir beklentim yoktu sadece bana iyi geleceğini düşünüyordum. Yoga, bana farkındalık kattı ve onunla beraber büyümemi, köklenmemi, güçlenmemi, geçmişimle yeniden ve yeniden yüzleşmemi sağladı.
Yol daha çok anlam kazandı, yolda olmanın keyifli olduğunu anladım.
Bel fıtığı yüzünden yogadan ayrı kaldığım birkaç ay boyunca öyle çok özledim ki onu rüyalarımda bile yogayla buluşmuştum ve aylar sonra ona geri döndüğümde dünyanın en mutlu insanı bendim.
O zaman anlamıştım, bir şeyi gerçekten çok sevdiğinde eninde sonunda evren onu seninle buluşturuyordu.
Evren, karşına engeller çıkartıyordu ama bunun nedeni yine sendin! Kolay yoldan öğrenemiyorsan evren, biraz acını acıta öğretiyordu ve öğrendiğinde her şey yeniden başlıyordu.
Şimdi yeni yaşım kapıda… İçimdeki melankolik kadının bana yaşattıklarını ve ardından yogayla gelen teslimiyet hissini düşünüyorum. Ve şu an, olan her şeye iyi ki olmuş diyebiliyorum.
Hayatıma bir şekilde giren, girse de çıkan, çıksa da kalbinde küçükte olsa bana yer açanlar, hayatımda kalan ve beni her daim koşulsuz sevenler, kalbimi kıranlar, kalbini kırdıklarım, ağlattıklarım, ağlatanlar, mutlu ettiklerim, mutlu edenler,sürekli iletişim halinde olmasak bile her zaman benim yanımda olduklarına emin olduklarım, iyi ki var olmuşsunuz hayatımda…
Yaşadığım olaylar, tanıştığım ya da hayatıma giren insanlar hepsi kendi zincirimin halkalarını oluşturuyor. Bu zincirdeki halkaların büyük-küçük farkı olmadığı biliyorum. Çünkü bugün kimsem o zincir sayesinde ve o zinciri olduğu haliyle içinden bir şey çıkarmadan kabul edip şükür ediyorum.
Zincirdeki olayların, kişilerin, durumların büyük-küçük farkı olmadığı biliyorum. Çünkü bugün kimsem o zincir sayesinde ve o zinciri olduğu haliyle içinden bir şey çıkarmadan kabul edip şükür ediyorum..
O zaman eski yaşa veda edip yenisine kucak açma ve kesinlikle yolun tadını çıkarma zamanı….
ozdecolakoglu.com 