İstemeden de olsa kırdıklarım ya da kırmak zorunda kaldıklarım yüzünden bazen sessizliğe gömülmek zorunda kalıyorum.
Çünkü istesen de istemesen de eğer bir başkasının hayallerinde yer almak istemiyorsan onları yakmak zorunda kalıyorsun.
Bazen insan gözünün önünde olanlara inanmak yerine sözlere güvenmek istermiş. Oysa hareketlerle aynı yönü göstermeyen hiçbir söz gerçek değilmiş.
Ben bu basit cümleyi uzun yoldan öğrendim. Bazen aynı dejavu döngüsü içinde yaşadım . Çünkü anladım ama öğrenemedim hala öğrenme yolunda ilerliyorum.
Sana seni çok özledim diyebilmek isterdim ama sen bu cümlenin içinde hayal büyütme diye susmak zorundayım. Hayatında herhangi bir karmaşaya neden olmamak için uzaktan izlemek zorundayım. Eski bir dost, arada sırada ortak arkadaş sohbetlerinde bir araya gelen iki tanıdık yabancı…
Keşke senin istediğin yolda beraber yürüyebilseydim senle ama yapamadım ve sırf seninde benim gibi hayallerin kırılmasın aynı yollardan yürümek zorunda kalma diye dürüst oldum sana ama sanırım bedeli arkadaşımı kaybetmek oldu.
Hayır hala arkadaşız ama arkadaşlığın farklı basamakları var ve biz hemen hemen en alt basamağa kadar indik. Biliyorum sende arkadaş kalalım derken bunu istememiştin ama bazen bir cümleyi kurmak kadar yaşaması basit olmuyor. Sözcükler, hiçbir şeyi gerçek kılmıyor. Belki de sadece; biz gerçek olması
için dua ediyoruz ama gerçeklikte o sözcüklerle aramızdaki bağ çoktan kopmuş oluyor.
Gerçekler gün ışığına çıktığı zaman sanırım ikimizde kurduğumuz cümlelerden sınıfta kaldık, gerçekleştiremediğimiz için…
O kadar çok kaldım ki başkalarının kelimelerinde sınıfta bazen tüm bildiklerime rağmen yine de kalmaya devam ediyorum…
ozdecolakoglu.com 