Yaza Veda

Soğuk aylarda kışı yaşamak ayrı, güneşli günlerde kışı yaşamak ayrıydı. Yüreğe en çok işleyen kış,mevsimsiz gelen kıştı. 

Bu kış sadece yüreklerde değil, gerçekten baharda da kışı yaşadık. Uzun bir kış geçti sensiz. Herkes senin dönmeni o kadar çok bekledi ki ama geldiğinde de yine senin değerini bilemediler. Daha gitmene var benden ama sonbahar gelmeden daha tepemdeki güneş ruhumu ısıtırken veda etmek istedim sana.

Sonbaharda veda etmek kolaydır çünkü. Belki de doğru kelime kolay değil de beklenilirdir ama yazın, güneş hala içini ısıtırken veda etmek bu işte en zorudur. Çünkü hiçbir zaman  insan her şey güzel ve sıcakken gitmeyi düşünmez, gideceğini bilse de… Gideceğini bilir ama yine de o son güneşin sıcaklığının tadını çıkarır ama güneşli günlere hakkını verdiği gibi o ayrılık mevsimine hakkını vermez, daha doğrusu veremez.. Ayrılıklar acıtır, kırar, yaralar… O yüzden kavuşmaların hakkını verdiğimiz gibi, ayrılıklarının hakkını veremeyiz. Bu yüzden de acılar büyür, kırıklar çoğalır…

Hayatımın çoğu döneminde son sözü söylemekten kaçtığım için kendime labirentler yaratıp durdum. Farklı olaylara aynı labirentleri kurduğumu ise seneler sonra anladım. Yani sanırım hayat, bir şeyi sana öğretene kadar o kısır döngüde gidip gelmeni sağlıyor. 

Sana veda ediyor olmak çok canımı acıyor biliyor musun? Her sene seninle gelmek istiyorum desem de sana, ben kalan sen ise giden oluyorsun…Bu sene de seninle gelmek istiyorum ama yine kalan olacağım biliyorum.

Sanırım seni bu kadar sevmemin nedeni farklı renkleri aynı çatıda birleştirebilmen.. Sen gelince zengin ve yoksul arasındaki uçurum eşitlenmiyor belki  ama sokakları evi yapanları ısıtıyorsun.. O yüzden nedense sen geldiğinde hep eşitlendiğimizi hissediyorum. Şimdi birkaç hafta sonra o eşitlik bozulacak…

Bu yaz gerçekten büyüttün beni ve ne kadar yol aldığımı hatırlattın bana…

Sen gelene kadar seni ruhumda yaşatacağım sevgili yaz ve nefesim yeterse seneye yine beraberiz… 

O zamana kadar….