Yazmak

Yazmak, benim için zamanı durmak…. Yazmak, kendimi sözcüklerin arasına bırakıp küçük bir yolculuğa çıkmak… Yazmak, kelimelerin dans ettiği o büyülü ülkeye yolculuk yapmak…

Kendimi bildim bileli yazmayı seviyorum ama özellikle lise sıralarında yazmaya başladım. Seneler sonra günlüklerimi tekrar okuduğum zaman ya da kitaplarının arasında sıkıştırdığım yazılarımı bulduğum zaman anladım gerçekten o zaman kendime sorunlar yaratan bir çocukmuşum.

Her şeyi ne kadar da büyüterek büyük büyük yaşamışım. Belki de bu yüzden gel-git’lerim çok şiddetli olmuş. Denizlere ait olan deniz yıldızı olsam da sürekli karaya vurup durmuşum. Denizlere dönmüşüm ama o karada yaşadıklarımı unutmadan dalmışım mavilere…

Yazmak, biraz da kendimle yüzleşebilmek benim için… Kendimden kaçtığım dönemlerde yazmaktan kaçtığımı keşfettim ve eğer veda etmeye çalışıyorsam birinden, bir düşünceden vs önce kelimelerle veda ediyorum ve yazdığım zaman sanki yol benim için kısalıyor.

Son iki seneye kadar yazdıklarımın okunması fikri beni deli ediyordu. Çünkü yazı yazmak biraz da çıplak kalmayı gerektiriyordu ve bu beni çok korkutuyordu. Sanırım birilerinin yazdıklarıma bakıp hakkımda ne düşündükleri benim için çok önemliydi.

Sözlerim başka yeri işaret ediyor, hareketlerim başka yeri gösteriyordu. Sanırım kimseyi kırmamak için kendim dahil herkesi kırdım ama sonunda öğrendim. Bu benim yolculuğumdu ve ben dürüst olduğum sürece evren’de bana dürüst olacaktı.

Son iki seneden beri yazılarımı kendi adım ve soyadımla imzalıyor ve paylaşıyorum. Sanırım bir noktadan sonra insan acılarına tutunmaktan vazgeçip onları serbest bıraktığı zaman onun için her şey değişiyor.