Gmail, Hotmail ya da Facebook gibi hesapları tam olarak ne zaman açtığımı hatırlamıyorum ama tek bildiğim ”sil” tuşunu kullanmadan mail kutumu fazlaca doldurmuşum.
Mail kutum senelerdir atabileceğim şeylerle dolu ama atmıyorum acaba hayatımda ne kadar atılabilir durum, kişi, düşünce var ve ben atamıyorum? Bu düşünceden hareketle önce senelerdir silmediğim okunmuş ya da okunmamış Facebook mesajlarımı sildim..
Eskileri, yeniden hatırlamak…
Güzel mesajları saklamak istedim önce… Sonra eskileri, eskiden sevdiğim olasılıklarımı onurlandırarak sildim. Aslında tam filmlik bir sahneydi. Onları yeniden okuyup, o ana bir kadeh kaldırdım. Sanki gidenlere saygı duruşunda bulunarak bütün zincirleri kapatıyordum…
Bugünde neredeyse 4000 adet okunmamış maile sahip olduğum Gmail’i temizlemeye başladım. Sondan başa doğru gittiğim için bütün gelişimimi, olgunlaşmamı tersten takip ediyor gibiydim.
Adım atmaktan korkan, kaçmaktan başka bir şey bilmeyen küçük kızın nasıl da koştuğu biliyorum artık… Bugün koşabiliyorsam bütün kırıklarım ve kırdıklarım sayesinde…Biliyorum başta hiçbir şey kolay olmuyor hele ki acı tazeyken ama güzel haber hiçbir şey aynı kalmıyor… Her şey değişiyor ve yaşadığımız şeylerden kendi payımıza düşüneni öğrenebilirsek, ne kendimizi de başkasını suçlamadan, o zaman eski acılar, yeşermeye başlıyor hatta meyve bile veriyor..
İşte o zaman, can acıtanın hatırlamak olmadığını anlıyor insan…
Esas can acıtan; sindirilememiş, affedilememiş bir geçmiş ama bunu yapamayanlar can acıtanın hatırlamak olduğunu zannediyor…
Aslında hatırlayabilmek bilmek ödüldür… Nereden geldiğinizi, ilk nerede kırıldığınızı neden unutmak ister ki insan…
Hepimizin kırıkları var. Bu bizim ne kadar insan olduğumuzu gösterir ama mesele o kırıklarla ne yaptığımızdır. Çünkü yama yapanlar hep kendi yumaklarının arasında kalır durur ve kendi yumaklarına ”hayat” der.
ozdecolakoglu.com 