Birini unutmak zaman alan ve zaman alırken can acıtan bir süreçtir. Kesinlikle her şey kendi yerini bulduğunda çok şey de katar insana ama belki de ”unutma” eyleminin en ironik kısmı herkesi, kendini dahil unuttuğuna ikna ederken hala onu rüyanda görebilmen ya da bazı anları, olayları onunla özdeşleştirebilmendir.
Unuttum demekle unutulmuyor. Sana acı bir gerçek söyleyeyim mi dostum? Unuttum diyenler aslında hiç unutmazlar biliyor musun?
Dostum, hala rüyanda görüyorsan, hala hayatındadır! Duygularını, hissettiklerini belki de o kadar çok bastırdın ki…Belki de o bastırdığın duyguların yüzeye çıkacak yolu rüyalarında buldu. Sabah o rüyanın etkisiyle uyandığında ne hisssettin? Hala elinde ondan kalan ve unutmak için çırpındığın ”neden?” sorusu mu var yoksa?
Şöyle düşün eğer gerçekten onu unuttuysan neden ortalıklarda ”unuttum” diye gezersin ki? Ancak gerçekten unuttuğunda, senden geçip gittiğinde; bunun konusunu etmeye, onun hakkında konuşmaya, onun ne yaptığını öğrenme çalışmaya, onun sürekli haksız ve yanlış bulmaya çalışmazsın değil mi?
Bütün bunlar, boşuna zaman kaybıdır ve hayat, çoğu zaman kaybettiğin o anlardan ibarettir ve bu yüzden hala bunları yapıyorsan dostum yaptığının, hissettiklerinin farkında ol.
Farkındalık, çoğu zaman her şeyi değiştirebilir. Kendinden kaçmayı bırakır, en azından olanı olduğu gibi kabul edersen, kendi payına düşen acıyı da sevgiyi alırsın ve yoluna devam edersin.
O zaman neden hala duruyorsun?
ozdecolakoglu.com 