Biriyle tanıştıktan belli bir süre kullandığımız ”onu seviyorum” yerine neredeyse onun yerini alan ”o, bana iyi geliyor” cümlesi, elimde olmadan son zamanlarda beni düşündürmeye başladı.
Farkında olmadan o kadar çok kullanılmaya başlandı ki ”bana iyi geliyor” midemi bulanıyor artık. Belki de diyorum aslında yeni bir aşk, yeni bir ilişkiden ziyade aradığımız aslında yaralarımızı saracak birisi…
Öyle ya, yaralarımızdan tanıyoruz birbirimizi… Önce yaralarımız seviyor birbirini, sonra da biz birbirimizi seviyoruz ya da seviyor sanıyoruz ama her şeyden önce yaralarımız seçiyor birbirini…
Belki de modern dünyanın ilişkilerdeki en büyük sorunu budur!
İnsanoğlu, yarasının artık kanamaması, acımaması için koşturup duruyor ve günün birinde anlıyor aslında bütün o koşturmaların yarasını daha da kanattığını.. Oysa bir dursa, her şeyi kabul edebilse olduğu gibi… Yarasına iyi geleni aramaktan ziyade, önce onu yok saymaktan vazgeçse… Çünkü bir şeyin varlığını kabul ettiğiniz anda, bitmeyen bir savaşa da son verirsiniz.
O yüzden bildiğinizi sandığınız her şeyi bir kenara bırakın. Elinizdekiler ile tahminler yürütmeyi bırakın ve en önemlisi yaralarınız yüzünden bir suçlu aramaktan vazgeçin.
Sanırım her şeyin anahtarı, hisler.. Eğer onları gerçekten dinleyebilirsiniz, kaçmadan o zaman gerçekten yeni bir sayfa açabilirsiniz..
Ve belki de o zaman aslında yıldızlara, güneş dediğinizi anlarsınız.. Kim bilir.. Belki de…
ozdecolakoglu.com 