En çok sevdiğim düştükten sonra yukarı yükselmektir. Yere düşerken ne kadar canınız yanarsa oradan çıkmanın yolunu bulduğunuzda o kadar mutlu olursunuz.
Düşerken ve düştükten sonraki hislerle baş etmek hiçbir zaman kolay değildir. Kabullenememek belki de en şiddetli hissedilen duygudur, çırpınmayı bırakıp olanı olduğu gibi kabul edip teslim edebildiğiniz zaman taşların yeri değişmeye başlar.
Bazı hikayelerde suçlu oldum, bazı hikayelerde suçsuz ama yaşadım, güldüm, ağladım, güvendim, kırıldım. Aynı hataları tekrar yapmamayı ve belki de en önemlisi suçsuz olduğum hikayelerde karşı tarafı suçlamamayı ve hislerimi suçlamadan bırakabilmeyi öğrendim.
Kalbiniz birden çok kırıldıysa bir hikayeye başlamak her seferinde zor gelir hele ki tepenizde güneş varken adım attığınız hikayelerde hiç beklemediğiniz zamanda yağmurunu, fırtınasını yaşadıysanız bir daha kendinizi bir hikayenin içinde görmemek için anlamsız nedenler bile uydurabilirsiniz.
Bir süre onu suçladım. Hikayemizi yarım bıraktığı için değil de, ben bu hikayeden gidiyorum bile demeden çıkıp gittiği için..Söylemek istediklerim içimde kaldığı için güneşi yaşarken fırtınayı yarattığı onu suçladım.
Hislerimi büyütmeden, itmeden ne ise olduğu gibi kağıda dökmek..
Bir hikayeyi kapatıp tekrar güneşe yüzünü çevirmek…
Belki de herkesin bir hikayesi olduğunu ve o hikayeye göre herkesin haklı olduğunu kabul etmek.. Eldeki bilgilerle tahminler yürütmemek ve sadece acıyı, hüzünü ne varsa senden geçip gitmesine izin vermek ama onları büyütmemek..
Yaptığımız her şey eninde sonunda bize geri dönüyor.. Ta ki yaptıklarımızla yüzleşene kadar..
ozdecolakoglu.com 