Son

Ne zor gelmişti büyüttüğüm hayallerimi yakmak, son’u yaşamak, vazgeçmek…..

Ama öğrendim ki ”son” diye bir şey yokmuş. Biz sadece istediklerimiz olmuyor diye ya da birileri gidiyor diye adına ”son” diyormuşuz. Meğer her şey dönüşüp değişebiliyormuş.

Yani biz sadece gözlerimizin gördüklerine ”son” diyormuşuz ama hayat gözlerin görmediği her şeyi hislerle algıladığımız boyutta değişip dönüşmeye başlıyormuş.

”O olmadan yaşamam”, ”o giderse dünya durur”…….. Hiç yabancı cümleler değil, aksine hepsi benim, senin, bizim hislerimiz… Aslında sadece tutunduğumuz dal olan ve düşmekten korktuğumuz için sığındığımız hep bir yudum aşk…

Ne ironiktir ki, hep yaşanır… Onsuzluk’larda son’lara ağıtlar dökülür, içki masalarında arkadaşlara anlatılır ve bir şekilde hayat devam eder ve başka birini buluruz tutunacak. Adına ”aşk” deriz, gerçek aşklardan uzakta…

Hisler en büyük rehber.. Hislerinizle kalın, kendinize dürüst olun ve mutluluk gibi acıyı da kabul edin ama nereden geldiğini bilmek isteyecek kadar cesur olun ve kazın hislerinizi….

Her şey dönüşür. Hiç bitmeyecek dediğimiz aşklar biter ama başka bir şeye dönüşür, sevgi olur, dostluk olur, güven olur. Bir şeyin bitmiş olması demek, kötü bir şey değildir. Çünkü kötü ve iyi dediğimiz kavramları biz seçiyoruz. Onlara değer veren, içini olduran da biziz. Yani her şey senin değer verdiğin kadar gerçek…

Hadi şimdi koş, yaşama.. Aşık ol, terk et, hata yap, baştan başla, ağla, gül…Yarının olduğunu sana kim söyledi ki?