Hikayeler…

Kısa bir süre önce eleştirdiğim bir dost, bana çok güzel bir ders verdi. Karşılıksız sevgi ile öyle güzel sardı ki beni, tüm ön yargılarımı orada bir yerde eritti. Oysa o zamana kadar tüm farklılıkları kabul edebildiğimi söylüyordum. Söylemek başka hayata geçirmek ise çok başkaymış.

Bir fotoğraf karesine ya da karşımda duran kadın ya da adama ait hikayeler yazıyordum ama onlar bilmiyordu ve ben yazdığım hikayeye göre tepkiler veriyordum. Tüm bunlar benim kafamda oluyordu ve kafamda olan hikayelerin tek sorumlusu da yine bendim.

Karşımızdakini olduğu gibi kabul etmek aslında hiç de kolay bir şey değil.. Çünkü doğduğumuz andan büyüyene içinde bulunduğumuz sistem kendimiz gibi olmayı desteklemiyor. Kendimiz olmak, bir ormanda tek başına yürümek birazda, o ormanda ne ile karşılaşacağını bilmeden yürümek.. Cesaret isterken özgürlük veren bir yol…

Son birkaç aydır benim de kapağım eleştiri yağmuruna tutuluyor. Dönem dönem çok ağır olabilen cümlelerini fırlatan insanlar var. Neden, niçin bilmiyorum. Onların da kafasında bir özde var, her ne kadar o ben olmasam da onlar sanırım beni öyle görmek istiyorlar ve öyle göremedikleri için saldırıyorlar. Eskiden olsa kendimi cümleler arasında anlatmaya çalışırdım şimdi ise susuyorum bolca…  Susmanın hep yenilgi işareti olduğunu düşünürdüm oysa değilmiş. Susmak, zamanı geldiğinde milyon tane cümleye bedelmiş.

İlişkilerin temelinde karşısındaki olduğu gibi görmek ve kabul etmek yatıyor ama işte bizim zihnimiz buna pek izin vermiyor.. Zihnin öyle güzel hikayeler yazıyor ki farkında olmadan bizde, kendi hikayemizin esiri oluyoruz.

Esaretten kurtalmanın tek yolu ise kurduğumuz hikayelerin farkına varmak..