Kendimi bildim bileli kelimelere aşığım… Onların içinde gezinmek, onların benim sesim olması hayatım boyunca hep aşık olacağım bir şey…
Yazmaya ilk başladığımda kökte hissettiğim acıyı dışarı atmak, rahatlamak, ağırlığımı atmak için yazıyordum. Çünkü o zamanlar yazmak, bildiğim tek şifa yoluydu benim için..
Önce hayat derin sulara dalacak ve orada karşıma çıkacak olan her şeyle yüzleşme cesareti verdi. Sonra her şey değişti! Yolumun bir noktasında tanıdığım nefesler, rehberim oldu..
Yoga, geldi girdi hayatıma… Bildiğim tüm hikayeyi baştan sona değiştirdi, şifa verdi 🙂
Sevdim yazdım, aşık oldum yazdım, kalbim kırıldı yazdım, terk ettim yazdım, terk edildim yazdım, ağladım yazdım, güldüm yazdım, bıraktım yazdım, bırakamadım yazdım…
Zayıf yanlarımı güçlendiren bütün hayatın karmaşasına karşın nefes aldığım sığınağım oldu yazmak…
Yazarken kelimeleri bilinçli seçmediğimi, sadece onların akmasına aracı olduğumu sonradan anladım. Çünkü kelimelerin akmasına izin verdiğim an, yüzleşme başlıyordu.
Zihnim kelimelerime bariyerler yaratmak yerine onların benden gitmesine izin verdiği zaman yazmak şifa dolu bir eyleme dönüştü.
Özellikle son birkaç senedir kaçmak için değil, şifa bulmak için yazıyorum..
Ve şunu fark ettim ki hayatıma bir şekilde girmiş ya da çıkmış olay, durum, his, kişi ne varsa hep yazarak başlamış ve yazarak bitmiş…
Hayatıma bir şekilde girmiş her can için sayfalar dolusu kelimeler akıttım. Bazıları seneler sonra okudu, bazıları hiç okuyamadı, bazıları okuduklarından etkilendi ki geri dönmek istedi ama ben bir şekilde hep yazdım. Onlar okusunlar ve yeni bir sayfa açalım diye yazmadım. Yazdım çünkü; tek bildiğim şifa yoluydu yazmak…
ozdecolakoglu.com 