Havalar ısınıp, yeniden güneş tüm sıcaklığı ile kendini hissettirmeye başlayınca yeşilin hissi de değişmeye başladı. Gün içinde en çok sevdiğim anlar, kendimi İstanbul’un parklarına bıraktığım anlar oldu.
Yine ağaçların arasındayım işte! Bir yandan kulağımda müzik bana eşlik ederken, etrafıma bakmaya başlıyorum. Bir anne çocuğuna bisiklet kullanmayı öğretmeye çalışırken, iki aşçı elindeki sigaraları içiyordu efkarlı efkarlı. Yanımdan farklı farklı insanlar geçiyordu. Bazen köpekler yanıma geliyor, bazen ağaçlar narince yapraklarını toprağa bırakıyor, bazen ise haşin bir rüzgarlarla ağaçların yaprakları savruluyordu. Ne çok şey oluyordu bir anda..
Sonra bir sene önceyi düşünmeye başladım. Geçen sene tam da bu zamanlarda nasıldım? Ne hissediyordum? Neden korkuyordum? Neden kaçıyordum? Sonra tam şu andaki hislerime bakmaya başladım. Nasıl da değişmişti her şey… Korkularım, sevmediklerim, üzüntülerim,… her şey, hepsi.. Bazı yemekler ağızda çok tatlı bir tat bırakırken, bazı yemekler acı, ekşi bir tat bırakıyordu ama hepsi bizim seçtiğimiz yemeklerdi. O masaya gelmesini biz istedik, yemeğin tatlı olmasından da acı olmasından kimse suçlu değildi ki.. Hepsi bir tat işte..
Bir şeyin acı olduğunu nasıl bilebilirsin? SADECE HİSSEDEREK.
…………………………………………………………………………………………………………………………..
Ülke gündemi bu aralar yine yoğun, karışık hatta öyle şeyler okuyorum ki sanki hiç umut yokmuş gibi bir hisse kapılıyorum. Aklıma hemen olası senaryolar geliyor, sonra iyice canım sıkılıyor, beynim yoruluyor, kalbim acıyor. Kimisi diyor ki artık her an her şey olabilir, oraya gitme, bunu yapma! İyi güzel de, sen nereden biliyorsun? Ne olacağını sen nereden biliyorsun? Ülke olarak zaten yorgun düştü kalbimiz, istediğin kadar aç, hissetmemek için kapılarını kapat, evden çıkma, televizyon izleme, gazete okuma eninde sonunda gelecek gelmesi gereken.. Ne olması gerekiyorsa o oluyor. Keşke bunlar olmasaydı, keşke çocuklar ölmese, keşke insanlar ölmese, keşke dünyada savaş olmasa, keşke birilerinin dediklerinin yapmaktan ziyade kendi hislerimizin ne dediğine kulak verecek kadar kendimizi dinleyebilsek..
Keşkelerle su geriye akmıyor, öyle gürül gürül akıyor ki, ne olursa olsun güneşi batıramadığımız gibi, yağmurun yağmasını da engelleyemeyiz. Var işte, oluyor, hoş olmayan bir dolu şey var.. Eee ne yapacağız? Hisset, ağlamaksa ağlamak, ağla ama hisset. Nasıl bir duygu? Nerede hissediyorsun? Göğüs kafesinden nefes alamayacak gibi mi oluyorsun? Yoksa başına mı vuruyor, midende yanma mı hissediyorsun? Hisset!
Sonrası mı? Herkesin kendi evinin önünü temizleme dönemi başlıyor ama senin evinin önü daha pis, bak ben temizledim, sen çok beceriksizsin demek yerine yardım etmemi ister misin diye sormak belki…
…………………………………………………………………………………………….
Geçenlerde eski bir dostumla sohbet etme şansım oldu. Özde dedi:
__ ”Bir sürü kötü şey oluyor ama hiç tepki veremiyorum, öfkelenmem, üzülmem lazım ama olur tamam diyorum.”
__ ”Gerçekten de olur tamam diyebiliyor musun peki?”
__ ”Hayır, işte aslında değil ama…”
Hisler, her daim bize rehberlik etmek için yanı başımızda.. Hissettikçe hassaslaşıyoruz, hissettikçe bir ağaç gibi köklenmesini öğreniyoruz. Öyle bir ağaç ki, fırtınalara kafa tutmaya başlayabiliyoruz ama hissetmezsek içeriyi o zaman görünürde bir şey yok gibi dursa da buz dağının o görünmeyen kısımda her şey kaynamaya başlıyor ve evet, o ilk ateşin ne zaman, nerede, kime çıkacağı ise tamamen şans, son hızla nereye çarpacağını bilmeden gitmek mi, yoksa yolun tadını, hissini çıkararak mı gitmek?
Güzel olan seçim hep bizim..
Kocaman yaşamda en büyük risk incinme riskini göze alıp hissetmek..Çünkü kimse incinmek istemiyor o yüzden robotlaşıyoruz, duyarsızlaşıyoruz. Kaçmana gerek yok artık, kaçacak bir yerde yok.. Nereye gidersen git, o her şey de senle geliyor. Haydi, artık hisset…
ozdecolakoglu.com 