İstanbul’un güzel kahve merkezlerinden birinde oturuyorduk. Hava yağmurlu ve soğukken içerisi öyle güzel sıcaktı ki ama kocaman camlar koca koca binalara bakıyordu. Dolayısıyla manzaram karanlık binalardı. Dayanamayarak dedim ki:’Keşke bu koca camlar denize ya da ağaçlara bakıyor olsa…”
Arkadaşım durdu dedi ki: ”Ama ne denize, ne de ağaçlara bakıyor ve ne denize ne de ağaçlara bakacak, belki denize baksa içtiğin kahvenin fiyatı daha yüksek olacak ya da bilemiyorum ama hiçbir zaman burası denize bakmayacak biliyorsun ama her zaman bir şansın var başka yerde kahve içmek ya da oturduğun bu rahat koltuğun tadını çıkarmak için..”
İçerinin hareketi görüntülene bilse sanırım kafamın üstünde bir ampul yandığı çok net gözükürdü 🙂
Geçenlerde eski bir arkadaşımla yaşadığım tartışmayı hatırladım, gerçi tartışma bile değildi. Bir taraf deli gibi öfkeliydi, sürekli beni suçlayıp duruyordu aradan geçen 4 kocaman seneye rağmen hem de… Ya tartışmaya ben de katılacaktım ama sen de bunu yapmıştın diyerek yaralarımızı yartıştıracaktım ya da olanı olduğu haliyle kabul edecektim, suçlamadan, çünkü aslında neyse hep o oluyor.
Aslında olan hiçbir şey bizimle ilgili değil! Ah, evet hiçbir şey bizimle ilgili değil! O gün havanın fırtınalı ya da yağmurlu olmasının senle hiçbir ilgisi yok. Sen sadece birinin fırtınalı yolundan geçiyor oluyorsun o gün ve dolayısıyla yolda ilk seni gördüğü için tüm rüzgarını senin üstüne itebiliyor ama rüzgarın üstünden geçip gitmesine izin vermek de yine bizim elimizde ya da bazen onun güneşinden faydalanabiliyorsun..
Ezbere verdiğimiz tepkiler var, yaralarımızdan ya da travmalarımızdan gelen yeterince hassaslaşma cesareti gösterebilirsek kırılma olasılığını bir kenara bırakıp, bir şeyler değişmeye başlıyor. Yaralarının üstüne yama yapmak yerine onları oldukları halleriyle kabul edip, değiştirmeye çalışmamak belki de çünkü bugün kimsen yine onlar sayesinde.
Biliyorum ki, ben de birilerinin ruhunda yaralar açtım, birileri de benim ruhumda yaralar açtı ama bu demek değil ki, sen çok kötü birisin ya da Ayşe çok kötü biri, böyle çünkü. Yaşam hepimizi bir yerlere doğru hareket ettiriyor, yeter ki neyi, neden yaptığımızın bilincinde olalım, ya da bilince değilsek de diyebilelim çekinmeden ‘benim böyle bir korkum var!’ Bir kere o cümle kurulduğunda kocaman uzayda, bir boşluk açılmaya başlıyor. En çok ihtiyacımız olan alan değil mi? Sen kendine alan açtıkça sen kendinin ”hallerini” kabul etmeye başladıkça, başkalarına da o alanı açmak daha kolay oluyor.
İşin aslı gerçekten herkesin gözlerinin içine baktığında senin gibi, etten, kemikten, duygularla dolu bir canlı görüyorsun. Senin gibi onun da korkusu var, senin gibi, onun da mutlulukları var, senin gibi onun da acıları var. Hiçbir farkınız yok aslında…Yaşam seni bu kıyıya atmış, onu da o kıyıya… Geçenlerde ders verdiğim bir spor merkezinde temizlik görevlisi çok tatlı bir abla renkli bileziklerin ne güzel dedi! Al dedim, bu senin olsun! Kadın öyle bir şaşırdı ki, işin aslı ben de şaşırdım. Çünkü gönlüm o kadar açıldı ki o an, onunla paylaşmak istedim. Tek yaptığım bileziklerimden birini ona vermekti, nasıl mutlu oldu, nasıl dua etti.
O zaman tekrar anladım ki, hiçbir şey benim değil, ne bilezikler, ne sahip olduğumu düşündüğüm cep telefonu, ne sevdiklerim, ne kıyafetlerim ve hiçbir zamanda benim olmayacak, ben çıldırsam da benim olmayacak! Bugün yine yolda giderken araba çarpıyordu yine ve evet yine şükür yaşıyoruz!
Bir sonraki adımın seni nereye götüreceğini hiç bilmiyorsun, dalgalar seni bir yere doğru getiriyor, evet niyetlerin var ama o kadar! Hepimiz zaten okyanusun içinde kendimizce yüzüyoruz, kendimize özgü şekillerde bocalıyoruz, ama aynı suyun içindeyiz.
Su nasıl akıyorsa, yaşamda öyle akıyor, önüne dallar koyup engeller dayasan da su hep akıyor ve hep akmaya devam edecek.
ozdecolakoglu.com 