Bilmiyorum

İnsan kötü diye tanımladığı durumlarla karşı karşıya kaldığında başta kabul etmek istemiyor, sanki içeride atlılar dört nala koşup duruyor ama günün sonunda kocaman denizde balık olduğunu hatırlıyor ve ”neden” diye  hiçbir fikrin olmayan sorular sormak yerine kabul etmeyi de öğretiyor hayat.Çünkü hiçbir fikrin yok yarın nasıl bir güne uyanacağına dair..

Yaklaşık bir  aydır annemin bazı rahatsızlıkları var, ne olduğunu anlayamadığımız bir süreçten geçiyoruz. Bedeninde iltihap var dedikleri için hastaneye yatı 3 gün ve çıktığında ise başka bir kabusla uyandık. Kanser olabilirmiş! Şimdi kalça kemiğinden, mideden alından biyopsilerin, kan sonuçlarının ve kan yayılmasının sonuçlarının bekliyoruz. Ve aslında bir yandan da öğreniyoruz özel ve güvenilir hastane diye gittiğimiz hastane bizim zamanımızı çalarken, annemin bedenini gereksiz yere yormuş! İlk kalça kemiğinden örnek alındığında çıplak gözle ilk yorumları yapan biyopsi uzmanı Kemal Bey, kanser tüm vücuda yayılmış, 4. aşama ama böyle 6 sene yaşar gibi konuşmaya başladığında  kulağımda uğultular hissettiğimi, bedenimin bölge bölge parçalara bölündüğünü, deli gibi oracıkta ağlamamak için zor durduğumu (bir yandan güçlü olmam lazım çünkü bir anlık boşluk hepimizin güçsüz olmasına neden olabilir) hatırlıyorum. Ve geçen zaman değiştirilen doktor ve yeni yapılan testler gösteriyor ki öyle bir bedende yayılma falan yok, mide kanseri falan da olmadığını gösteriyor. Halen durum net değil, yeni yapılacak testler var ama ibrenin gösterdiği bir yer var  kesin olmasa da tam olarak hiçbir şey!

Bir haftadır sabah güne başlarken hiçbir fikrimiz olmadan başlıyoruz. Normal şartlarda gün içerisinde bildiğim duraklarım olurdu, ama sabaha uyandığımda onlara uğrayıp uğrayamama durumumu bile bilmiyorum. Belki bir sonuç çıkacak ya da doktor başka bir şey isteyecek..

Her şeyin kocaman bir rüya olmasını istediğim günler geride kaldı artık, bunların hepsinin et ve kemik kadar gerçek olduğunu da biliyorum ama annemin yanında üzülme lüksüm olmadığını da biliyorum.

Derslerimin  bazılarını verebiliyorum, bazılarını arkadaşlarıma yöneltiyorum. Ne güzel arkadaşlarım varmış. Herkes kendince yardımcı olmaya çalışıp duruyor. Biliyorum yapabilecekleri bir şey yok aslında ama senin için ne yapabilirim dediklerine kalbim açılıyor ve sanki sırf bir cümle ile kocaman yardımcı oluyorlar. Bazı aramalara dönemiyorum ya da bazı mesajlara cevap veremiyorum, yaşam alıştığımın dışında başka bir şekilde aktığı için ama hepsi çok iyi geliyor, iyi ki varsınız!

Dünya özellikle bir haftadır başka bir anlam ifade etmeye başladı. Önemsediğim şeyler anlam kaybetti, çünkü burada dünya öyle başka dönmeye başladı ki.. Ve şu an hiç bilmediğim duyguları deneyimliyorum, allah korusun dediğim durumun tam ortasında dengemi kaybede kaybede dengemi bulmaya çalışıyorum.

O yüzden sana şunu tüm kalbimle söylüyorum, dengeni kaybetmekten korkma,  kaybet dengeni, nasıl olsa kocaman yaşam seni yeniden çıkartacak o sandalın üstüne, izin ver biraz düş suya, ıslanmanın ne demek olduğunu deneyimle, bacağın mı acıdı ağla doya doya, hıçkıra hıçkıra ama yeniden çıkacaksın o sandala ve dengeni bulacaksın. Kocaman yaşam, kocaman deniz bilmesen de hep senin lehine akıtacak sularını… Rüzgarın ya da akıntının neden öyle olduğunu bilmene gerek yok. Yüzüne değen rüzgara ve seni bir yerlere doğru sürükleyen akıntıya güven ve küreklerini kullan kocaman denizin ortasında nerede olduğunu bilmesen de, karanlık ne kadar kuvvetli olursa olsun gece bastığında kalbini yıldızlara aç ve hayatın bilmediğin tüm olasılıklarına güven..

Günün sonunda matına çıkmak. Dinlemek içeride hareket eden ve bir şeyler için yapmak için atan yaşamı. Sevginin verdiği kaybetme korkusu.. Umut etmek tüm olasılıklara rağmen her daim bir yol olduğunu bilmek ve bilmediğin yaşama, evrene, Tanrı’ya, Allah’a sükunetle güvenmek…

Bu süreçte verdiğim dersler de daha başka şeyler öğretti. Ders vermenin bana ne kadar da iyi geldiğini anladım, aslında ben ders verirken, öğrencilerin de bana bir sürü şey öğrettiğini ve kalbimin genişlemesine yardımcı olduğunu fark ettim. İyi ki yoga var, iyi ki varsınız gülen yüzlerinizle hepiniz, hepimiz…

Bunları yazıyorum ama pazartesi nasıl bir gün olacak bilmiyorum, ya da derslerimin bu hafta kaçını verebileceğim bilmiyorum ama tek bildiğim bir şey var kocaman yaşama güvendiğim ve başka da hiçbir şey bilmediğim.  Üç sene önce her şeyi bilmeye çalışan kadın, şu an bunu diyebiliyorsa her şey mümkün değil mi ?

Ve öğrendim ki; herkesin kendi küçük dünyasında kocaman engellerle yol almaya çalışabiliyor, bilmediğin dünyaların yüzlerine bakarken bunu hatırla yeter..