Hayatına değişik, alışık olmadığın bir gerçek düştüğünde tüm sızlanmaların ve ama’ların bittiğinde o gerçeklikle yeni bir denge kurmayı öğreniyor insan. Yeniden yürümeyi öğrenmek gibi..
Denizin ortasında teknenin sağa, sola doğru sallanmasının teknenin doğası olduğunu anlayıp, çırpanmadan biraz orada kalmak , çünkü bir süre sonra rüzgarının ve denizin hareketi değişiyor..
Anneme teşhis konduğundan beri bir aydan fazla zaman geçti. Bir şekilde tekne gibi, yeniden denge bulmaya çalışıyoruz.
Tedavinin sonucu gereği dökülen saçlarına üzülüp, ağlamak yerine geçen gün saçımızı kestirmeye gittik. Bir kadın için saçın ne demek olduğunu yeniden anladım, annemin hareketlerini izlerken.. Bir yandan kestirmek isterken, bir yandan da üzgündü. Sonuçta zorunluluk yüzünden oradaydık, o her şeyi değiştiriyordu. Annemin ne kadar da hassaslaştığını fark ettim. Saçlarından öte, artık insanların ona nasıl baktığı ya da nasıl gülümsediğinden bile etkiliyordu. İlk zamanlarda bir arkadaşı vedalaşırken onu öpmediği için üzülmüş, sonra anlamış aslında onu düşünerek kendini geri çektiğini, hastalanmaması için böyle yaptığını..
Anne dedim saçı kesilirken bir yandan onu sessizce izlerken: ‘Hassas olmanda hiçbir sorun yok, hissetmenden güzel bir şey yok. Dünyadaki ne ilk kişi biziz, bunu yaşayan ne son ama bildiğim ve iliklerime kadar inandığım bir şey var, kocaman yaşama güveniyorum. Neden gibi sorular sormak yerine, elimizden gelenin en iyisini yapalım.’
Ah evet, korkuyorum dürüst olmak gerekirse ama korkunun içine gömülmek yerine her gün kapıyı açıyorum, içeri girsin diye, çünkü içeri girdiğinde girdiği gibi de çıkıyor. Çünkü korkumun ana nedeni, ”hiçbir fikrimin olmaması”.. Dalgalı denizle mücadele etmek, kaçmak yerine o gün sörf yapmak sonra deniz sakinliyor.
6 sene önceki ben olsa bunları yazmam, annemin durumunu kimseye anlatmam, kapılarımı kapatır otururdum. İnsanların acıma duygusunun altında ya da bu konuyu konuştuklarında beden dillerinin altında kendimi ezilmiş hissederdim ama öyle hissetmiyorum! Tabi ki garip hissettiğim anlar oluyor ama daha çok, kalbimin hassaslıkla açma eğilimindeyim ve ben açtıkça sanki yeni bir çiçek açıyormuş gibi geliyor, iki rüzgarının esmesi çiçeği öldürmüyor biliyorum.
O yüzden öyle önemli ki, hissetmek, hissetmiyormuş gibi yapamazsın. Sen olmayan biri gibi davranabilir misin? Hissettikçe daha da hassaslaşıyorsun, çünkü ne kadar hissedersen, her türlü canını yakacak olasılığa karşı kendini daha da açmış oluyorsun. Ve hassas olmanda bir sorun yok, güzel haber seni insan yapıyor. Hassas oldukça başkalarına da hassas olmayı öğreniyorsun.
………………………………………………………………………………………………………………………………………
İnsan bedeni öyle inanılmaz ki, hareket etmemezi, günlük olarak önemsiz gördüğümüz eylemleri yapmamızı sağlayan kocaman bir sistem var, biz farkında bile olmasak da.. Sistemin en küçük birimi hücre.. Seni meydana getiren de, sevmediğin kişileri de meydana getiren o küçük hücre.. Hücreler özellikleri gereği bölünerek çoğalırlar, her hücrenin hayatı boyunca belli bir bölünebilme sayısı vardır. Ve aslında hücrenin genetik olarak özelliğinde vardır, bölünmek ama ayrışmamak. Zaten kendi özelliğini aşırı ya da az yaptığında buna hastalık diyoruz. (Hastalık konusuna başka bir yazımda uzun uzun yazmak istiyorum. Şimdi ki konu bu değil!) Hücreye dönersek, hücrenin doğasında var hassaslık.. En küçük yapı taşında var! Öyle uzaklara gitmene, kendi araman için bir yerlere kapanmana da gerek yok! Senin zaten doğanda var hepsi, her şey.. Tek yapman gereken HİSSETMEK…
Bu yazı kimlere ulaşıyor ya da ulaşmıyor bilmiyorum ama bildiğim o küçük yapı taşının yaptığını yapabileceğin… Kötü, iyi gibi tanımlara girmeden sana zor gelen, taşıyamadığını düşündüğün ağırlıkları dönüştürecek bir yol bul. Ağlamak, sızlanmak hepsi tamam ama bir yol bul ve sonrası hücrenin hareketi olsun..
ozdecolakoglu.com 