Kocaman bir sene daha geçti, öylece, bir anda olduklarıyla, olamadıklarıyla.. Bir sürü kişi aradı, mesaj attı, uzun zamandır duymadığım sesleri duydum, hatırlanmak o sevgi yumağının içinde yorulmak bana çok iyi geldi ❤ Beni aslında hiç tanımayan dostlardan bile öyle güzel mesajlar aldım ki.. Aslında öyle güzel görüyor gibiydiler ki
Kolay bir sene olmadı, bilenler biliyor, hiç kolay bir sene olmadı.. Sanki ilmik ilmik her duygunun tam olarak ne olup, olmadığını öğrenmek üzerine kuruluydu bu sene. Korkular, bırakmalar, sevmeler, bırak-amamalar, aşklar, mutluluklar, hüzünler, yüzleşmeler… Uzun çok uzun bir yıldı. Deli gibi güldüğüm günler de oldu, deli gibi ağladığım günler de oldu . İçeride ne olup, aslında neyin olmadığını anlamak için meditasyon sürelerim uzamaya başladı. Bir saate yakın sessizce olanla oturup onunla kalabiliyorum artık ve ben kaldıkça fark ediyorum ki, kalbim daha da hassaslaşmaya başlıyor. Sanki her gün bir kabuğumu soyuyorum. Ben hassaslaştıkça kırılganlığım artmaya başladı ve o zaman öğrendim ki; aslında kırıldığın yerler aslında en güçlü noktalar haline gelebiliyormuş.
Kendi mavi sularımın içini daha da deşmeye başladım ve sürekli içeriye bakıp durdum. Ah, evet kurduğum her cümlenin nedeni önce kendim denemiş olmam, kendim yapıyor olmam. Yoksa bir anlamı olmazdı, gerçekçi de olmazdı sanırım.
Bir oyun oynayalım mı? Haydi bir sene önceki hallerini korkularını düşün, nasıldın? Neden korkardın, kimi ya da kimleri severdin? Neyi yapmaktan zevk alırdın? Sonra iki sene önceye git, o zaman nasıldın? O zaman neden korkuyordun, kimi ya da kimleri seviyordun? Neyi ya da neleri yapmaktan zevk alıyordun? Sonra üç seneye önceye git ve aynı soruları sor kendine.. Kendi küçük dünyanda zaman tüneli gibi düşün bunu. Nasıl hissettin kendini? Fark ettin mi, nasıl da değişmiş yaşamın, fark ettin mi yaşam nasıl da yollar açmış sana sen böyle yol al diye.. Her sene sen biraz daha büyürken aslında yolun da genişlemiş. Ve aslında her sene yaşam nasıl şekillenecek bilmeden hep seni olman gereken yere getirip durmuş.
Geçen sene yaşamın böyle akacağını, şu an burada olacağını biliyor muydun? Benim hiçbir fikrim yoktu ve şu an yeni bir senenin başında yine hiçbir fikrim yok. Kafamda senaryolar birbiri ardına savaşırken yolumdaki çiçeklere sarılmaya ve o çiçekleri yoluma çıkaran o HER ŞEYE, kocaman şükran duyarak yol alıyorum, evet bazı günler o karanlık taraf beni içine çekiyor. O zamanlar da kendimi gezdirmeyi ve daha çok neler olduğunu anlamaya çalışarak geçiriyorum.
Keyfim pek yerinde değilken, başımı kaldırdığımda kocaman açan çiçekleriyle sanki bana gülümsüyormuş gibi bakan bir ağaç, yaşlı annesiyle görüntülü telefonda konuşan ve onun kocaman gülümsemesiyle gülen delikanlı, kış günü bir yandan selpak satarken bir yandan da elindeki bir kap yemeği iştahla yiyen huzurlu ‘ev-siz’ , hiç tanımadığım ve belki de hiç tanımayacağım ama o gün bilmeseler de hayatımda bir şeyi yeniden anlamamı sağlayan ruhlar, güzellikler….
Bilmesek, tanımasak bile birbirimizi o görünmeyen bağlarla etkileyip duruyoruz ve önemli olan her gün gülümsemen ya da her gün mutluymuş gibi yapman yerine her hissinin hakkını vermen. Sen inatla itip, çekmeyi sürdürmediğin için hiç görmediğin şeyleri görmeye başlayacaksın, bazen daha şairene olacak, bazen ise çok kötü ama gördüklerin kalbinde bir yerleri etkilemeye başlayacak. O zaman anlayacaksın ki okyanusa karışmışsın, yaşam olmuşsun, aşk olmuşsun ❤
Hayatıma giren, hayatımı bir şekilde etkileyen, sevdiklerim, sevenler, tanıdıklarım, tanımadıklarım, her daim yanımda olanlar, hayatımdan bir şekilde ayrı düştüklerim…. herkese, her şeye, yaşama, iyi ki varsınız,
İYİ Kİ VARIZ….
❤
ozdecolakoglu.com 