Güç

2013’den beri birçok farklı yerde yoga dersi verdim. Bilen bilir düzenli dersinize gelenler bir süre sonra arkadaşınız olur, bazen yollar ayrılır ama kalp bağı devam eder. Tüm kalp bağının olayı da budur!

Geçenlerde uzun zaman zamandır görüşmediğim böyle bir arkadaşım mesaj attı. Şöyle kalp açıcı bir cümle yazdi: “Son birkaç sene içinde yaşadıklarının seni ne kadar güçlü yapmasına hiç şaşırmadım.” Birilerinden böyle bir şey duyduğum da şaşırabiliyorum. Benim bile haberim yokken görülmek, en güzel kalp açıcı.

Ama “güç” kelimesinin tanımlanma ya da algılanma şeklini bildiğimden benim dünyamdaki “gücü” anlatmak istiyorum:

Güç, denildiğinde her şeye kafa tutan, yenilmez birinin imgesi gözümüze gelebiliyor. Gerçek gücün çabadan geldiğini sanıp, ittirip çekebiliyoruz olmayacak yolları, ilişkileri, işi.. Yoga’da matın üstünde bile öyle. Çabayla poz yapılmaz. Sadece yapılır, sanılır.

Deneyimlediğim üzere gerçek güç, hayatın sertlikleri karşısında yumuşayabilme niyetiyle doğru orantılı. Sertlikle inatlaşmak değil, yumuşamaya açılmak…İnatla böyle olacak diye ittirmek yerine elimizde olan ile olmayanın ayrımı yapabilme niyeti. İşte güç, tam orada..

Gerçek güç, yeri geldiğinde ağlayabilmeyi, yeri geldiğinde koşabilmeyi, yeri geldiğinde durabilmeyi, yeri geldiğinde geri adım atabilmeyi sağlar.

Ama bence hepsinden önemlisi orada olanı görebilme niyeti…Ve görmek istemediğinde de onu da kapsayabilme hali..

Güç, düşmemek değil, düştükten sonra kalkıp kalkamadığınla ilgilidir.

Orada bir yerlerde kendini köşeye sıkışmış, yorgun hissediyorsan gerçek güç tam orada! O hislere olabildiği kadar kapıyı açma oranınla doğru orantılı..

Biliyorum hayatın içinde bu kadar kolay olmuyor ama hayat hepimize farklı suretlerin rehberliğinde nasıl ayağa kalkılacağını an be an ögretiyor. Görmek isteyene her an ögretmen.

Günün sorusu; düştükten sonra zarafetle yeniden ayağa kalkabilir misin? Hayatta her şeyi o zarafetle yapabilir misin?