Yeter ki ağla!

Geçen haftalarda bir gün derse başlamadan önce gelen öğrencilerimin gözlerinin içine bakıp, orada olanı görmeye çalışıyordum. Sonra onunla göz göze geldik. Nasılsın diye sormamla gözleri doldu. Gözleri doldukça, ağlamamak istedikçe daha çok ağlamaya başladı. ( Ben bu hissi çok iyi biliyorum!) Ağlayabilirsin dediğimi hatırlıyorum! Gülmek kadar doğal aslında ağlamak. Aslında insan olduğunu gösteriyor! Ama bizim küçüklüğümüzden getirdiğimiz kodlarımız sağolsun, bu yüzden tüm ezberlediğimiz çıkışlar tıkalı, acil çıkışların yolunu bilmiyoruz bile..O yüzden hiç ama hiç kolay değil biliyorum, kendinle çalışıp durmak, çünkü bitmiyor!

Benim küçüklüğümden getirdiğim kodlardan biri: ”ağlarsam zayıf görünürüm, ağlayamam”dı. O yüzden ailemin bile beni ağlarken görmesini istemezdim, odama geçer, kapıyı kitler, öyle ağlardım. Üzüldüğümü bile belli etmenin iyi bir şey olmadığını ezberlemişim. Neden, niçin hatırlamıyorum, zaten cidden önemi var mı ki? Pek gülen bir çocuk da değildim, sanırım o yüzden ağlamasını da beceremiyordum! Üzüldüğümü söylersem, insanların o yerden daha çok canımı acıtabileceklerini düşünüyordum. O yüzden dışarıdaki dünyaya karşı belki de  hiçbir şey hissetmiyormuş gibi davranmayı seçtim çok uzun bir süre.. Sonra yoga girdi hayatıma, sadece bedenimi değiştirmedi. Tüm ezberlerimi, kodlarımı, katılığımı her şeyi değiştirdi ve değiştiriyor. Ve ben değiştikçe, daha çok hissetmeye başladım. Ve daha çok hissetmeye başladıkça, ağlayabildikçe gülmeye de başladım. Her gün güneşli olmuyor hava, bazen öyle karanlık oluyor ki gece, öncesinin güneş olduğuna inanmakta zorluk çekiyorum ama geçiyor. Eskiden her şeyin istediğim gibi olması için tepinir dururdum. Şimdi elimden gelenin en iyisini yapıyorum ama hala da olmuyorsa biliyorum ki kısmetim de yok. Kısmetim de yok diye ağlamıyor muyum, ağlıyorum, üzülmüyor muyum, üzülüyorum ama biliyorum ki ufacık bir balığım ve elimden gelen bu kadar! Niyetlerimi kalbime yakın tutup, kulaçlarımı atıyorum, umarım diyorum o niyetlere götürür, umarım hepimizi götürür 🙂

Annemin sağlık süreçlerinde karanlık olasılıkların içinde yüzmeye çalışırken canım sanghama yazdığım anı hatırlıyorum. Yazarken bir yandan da ağlıyordum ama  öyle hafiflemiştim ki.. Öğrendim ki, sen kalbini açtıkça, orada her ne var ise, istersen acı, istersen hüzün ya da her ne ise senin için… Tabi ki iyileşmiyor öyle bir anda. Acının kendisi kalıyor, ağırlığı gidiyor, yine canın yanıyor evet ama paylaştıkça hafifliyorsun. Acının dış ağır kısmından içine, hafif ama yoğun kısmına yolculuk başlıyor ve dıştan içe gitmedikçe de gitmiyor!

Ah, doğru! Sen kendi korkularını, karanlıklarını paylaştıkça çıplak kalıyorsun, daha da hassaslaşıyorsun! Hepimizin yarası, yaraları var ve eğer yaralarını gösterme cesaretinde bulabilirsen oradan şifanın, ışığın girmesine de izin vermiş oluyorsun! 

Halen bazen kendimi geleceğe dair karanlık olasılıkları düşünürken buluyorum, hiçbiri şu an gerçek olmayan hayal ürünü olasılıklar zinciri.. Bir kere o zincire izin verdiğiniz mi saatleriniz, günleriniz, aylarınızı geçirebilirsiniz o labirent karanlık yollarda…

O yüzden izin ver her duyguna.. Mesela en son ne zaman ağladın?

Geçenlerde yağmurlu bir İstanbul’da şemsiyesiz, yolda kaldık ve bolca ıslandık. Sanırım hayatımda çok uzun bir süredir bu kadar ıslanmamıştım ama bir gün sonra yeniden güneş açtı. Biliyorum bunu hava durumuna benzetmek çok kolay ama karanlıkta yağmurda kaldığında hiç de öyle bir hissi olmuyor. Biliyor musun aslında aynı?

Her duyguna izin ver. Yargılamadan, anlamdırmadan, kıskanabilirsin, ağlayabilirsin, sevebilirsin, öfkelenebilirsin. Her hissine yer var ve sen kendi hislerine alan açtıkça, başkalarının da oldukları gibi olmalarına izin vereceksin. İnan bana dünya çok güzel bir yer olacak ama önce ağla!