Hayatında bırakamam, olmazsa olmaz dediğin kimler var? Sevgilin mi, eşin mi, ailen mi? Denedim ama bırakamıyorum dediğin hangi alışkanlıkların var? Sigara mı, alkol mu, kahve mi? Belki de senin için çok başka bir şey.. Yaşadığım yer dışında başka bir yerde olmaz, bu iş dışında başka yerde yaşayamam mı diyorsun? Hayatında, olmaz asla deyip, kırmızılarla çerçeveyi belirginleştirdiğin neler var?
Bugünlerde kendi alışkanlıklarımla kurduğum ilişkiye yeniden bakıyorum. Seviyorum dediğim şeyin altında yatan hislerimi fark ettikçe sanki görüş açım daha da genişliyor.
Özellikle son yıllarda kahve tüketimin İstanbul’u da sarmasıyla deli gibi kahve tüketen biri olmuştum. Yoga derslerimi vermeye giderken bile kahvesiz gitmiyordum. Birkaç hafta önce midem de yaşadığım ağrı yüzünden yeme ve içme alışkanlığım da değişmeye başladı ve sevgilim gibi olan kahve ile ilişkim değişti. İlişkimize iki hafta ara verdim. İki hafta sonra ilk filtre kahveyi içtiğimde içeride büyük bir coşku, kutlama gibi olacak sanıyordum ama hiçbir şey olmadı. Sonra fark ettim ki, kahveyi seviyorum ama benim için olmazsa olmaz değilmiş! Sadece bazen sohbetlerime, bazen yalnızlığıma eşlik eden bir eşmiş! Kocaman büyük bir el alışkanlığım varmış. Zihnimin onsuz olamayacağına dair fikri varmış, eskiden günde 3-4 bardak kahve içerdim, kahvesiz mi asla deyip duruyordum oysa şimdi kahvesiz de olabilirmiş diyorum.
Çok sıradan gibi duruyor ama değil. İnandığın kaleler, yıkılmaya başlıyor ve demek oluyor ki, birbirini etkileyerek başka kaleler de yıkılabilir ve kaleler yıkıldığında önünde kocaman uçsuz bucaksız okyanus olduğunu görebilirsin demek.
Hayatımda seviyorum, olmazsa olmaz dediğim şeyleri düşünmeye başladım. Eskiden çok sevdiğim biri vardı. O kadar çok seviyordum ki, onu kendi kalp haritamın en büyük yerine yerleştirmiştim. Böyle olunca da olanlar oldu! Sevgim, kocaman bir alışkanlığa döndü. Kalp haritamın en büyük yerine yerleştirdiğim için oradaki en ufak bir dalga tüm haritamı etkiliyordu. Sevilmek için çırpınıyordum ve tabi ki tüm çırpınan ve kabul etmeyenlerin başına gelen benim de başıma geldi, o gitti! Kalp haritamın en büyük parçası kayıptı, ama olmazlar, gidemezler, ağlamalar… Sonra çok değişik bir şey oldu. Haritam zamanı gelince kendi kendine hareket etmeye başladı, değişiyordu. Eksik parçayı kapatıp, kendine yeni bir dünya yaratmak için hareket ediyordu ve tüm sınırları, alanları değişen bir haritam oldu.
Biz sanıyoruz ki, olmaz yapamam, gidemez, gidemem, yapamam! Sonra oluyor ve içeride atlılar koşturmaya başlıyor. Nereye koşturacağını şaşırıyorsun. Sanki ne yönü seçsen hep çıkmaz sokak geliyor karşına. Sonra bir gün koşturmayı bırakınca hissettiğin her şey, sarmal şeklinde karışarak ayrışmaya başlıyor. Evrendeki sonsuz enerjinin sarmal hareketi, enerjinin özündeki hareket ile her şey yeniden değişiyor ve baştan başlıyor. Kendi payımıza düşen dersi aldıkça sarmalın da hareketi değişmeye başlıyor, alanlar genişliyor. Bizi bir sonraki hareket için sarmal, kendince düzeneği baştan hazırlıyor, yeniden hareket etmek için bize alan açılıyor ve öğreti başlıyor. Biliyor musun sarmal hep bizim için çalışıyor!
Yürüdüğümüz o güvendiğimiz toprakların depremle sarsılmaya başladığı an, her şey yerle bir oluyor ama yaşam’ın kendini ayakta tutmak için müthiş bir bilinci var. Hepimizde o bilinç var yeter ki, izin verelim içerideki evren’in o hareketine.
Ben onsuz yapamam, o işi asla bırakamam, o giderse ölürüm, asla bırakamam… Şu an bunlar dökülüyorsa senden, izin ver dökülsün. O zaman bırakmam lazım gibi bir his belirdiyse şu an her neye ve kime karşı ise dostum, ondan bahsetmiyorum. Bahsettiğim yaprağın yuvası olan ağacı bıraktığı gibi aşk dolu, şiirsel bir bırakma ve senin de çok iyi bildiğin gibi, zamanı geldiğinde yaprak zaten düşecek. Yaprağın bırakmaktan başka bir yolu yok, ama mevsimi geldiğinde. Çünkü her şey kendi mevsimde meydana geliyor.
Mevsimi yaşamak için de bırakabilmeyi öğrenmek gerekiyor ve sarmal da sana bunu öğretmek için çalışıp duruyor farkında mısın?
ozdecolakoglu.com 